Τα φυσικά και γλωσσικά όρια της ύπαρξης

Στον «Ταμιευτήρα 13», το καλύτερο μέχρι στιγμής βιβλίο του 45χρονου Τζον ΜακΓκρέγκορ, η εξαφάνιση και επί χρόνια μάταια αναζήτηση ενός δεκατριάχρονου κοριτσιού, αποτελούσαν το πρόσχημα για τη φιλοτέχνηση της τοιχογραφίας των ατομικών πεπρωμένων σε μια αγροτουριστική κοινότητα της Βόρειας Αγγλίας. Ηταν επίσης η αφορμή για την κατάδειξη της κυκλικότητας του βιωμένου χρόνου και των λειτουργιών της φύσης. Εδώ, είμαστε στους αντίποδες: μια επιστημονική αποστολή στα έσχατα όρια του πλανήτη, στην Ανταρκτική, δεν μας μαθαίνει και πολλά για την ίδια τη φύση, τις σχετιζόμενες με αυτήν επιστήμες ή τις απειλές εναντίον της. Αντίθετα, μέσω ενός ατυχήματος που οδηγεί σε σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο τον ήρωα του βιβλίου Ντοκ, οδηγούμαστε στην προσπάθεια ανασυγκρότησης των γλωσσικών και νευρολογικών λειτουργιών του, άρα στον εσώτατο εαυτό. Αποδεικνύεται [κάτι που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε] ότι ο εσωτερικός μας κόσμος, αν και πυκνοκατοικημένος από μνήμες και γνώσεις, είναι ακόμη μακρινότερος από τις άξενες, πάλλευκες εκτάσεις της ακατοίκητης Ανταρκτικής. Αυτή η συνθήκη εξυπηρετείται με μια απολύτως ξερή, ρυθμική, επιτηδευμένα στερημένη καλολογικών στοιχείων γλώσσα από τον ΜακΓκρέγκορ.