Πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα αν οι Ουκρανοί παραδίδονταν ύστερα από 48 ώρες πολέμου, ο πρόεδρος Ζελένσκι κατέφευγε σε μια ξένη χώρα και οι Ρώσοι τοποθετούσαν στη θέση του έναν αχυράνθρωπο! Ο Πούτιν θα θριαμβολογούσε, ο Σι Τζινπίνγκ θα φρεσκάριζε τα σχέδιά του για την κατάληψη της Ταϊβάν και η Δύση θα επέβαλλε μερικές ακόμη διάτρητες κυρώσεις, αποδεχόμενη στην πραγματικότητα το δόγμα της περιορισμένης κυριαρχίας…

Αλλά οι Ουκρανοί επιφύλαξαν μια δυσάρεστη έκπληξη στον νταή γείτονά τους. Εδώ και 51 ημέρες, όχι μόνο αντιστέκονται σθεναρά στους ρώσους εισβολείς, αλλά τους ανάγκασαν να υποχωρήσουν από την περιοχή του Κιέβου και να αναθεωρήσουν τη γενικότερη στρατηγική τους. Αν μάλιστα επιβεβαιωθεί ότι η βύθιση του πυραυλοφόρου καταδρομικού πλοίου «Moskva» ήταν αποτέλεσμα χτυπήματος από ουκρανικούς πυραύλους, το πλήγμα για τη Μόσχα τόσο από στρατιωτική όσο και από ψυχολογική πλευρά θα είναι βαρύ.

Η αντίσταση των Ουκρανών είχε όμως παράπλευρες συνέπειες και στη Δύση, αφού ένωσε τις φιλελεύθερες δημοκρατίες απέναντι στην κοινή απειλή και έβγαλε από τον λήθαργο το ΝΑΤΟ, στο οποίο θέλουν πλέον να ενταχθούν η Φινλανδία και η Σουηδία. Ο Πούτιν βλέπει τους εχθρούς του να πολλαπλασιάζονται. Και απαντά με σφαγές στην Ουκρανία και με απειλές εναντίον όσων τη βοηθούν. Δεν λείπουν μάλιστα και εκείνοι που ανησυχούν ότι αν πιεστεί ακόμη περισσότερο, μπορεί να καταφύγει ακόμη και στη χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η Δύση πρέπει να υποχωρήσει. Αντιθέτως, πρέπει να στηρίξει ακόμη πιο ενεργά το Κίεβο και να επιβάλει ακόμη πιο αυστηρές κυρώσεις στη Μόσχα, ώστε να δείξει στον ρώσο πρόεδρο και στους επίδοξους μιμητές του ότι η πολιτική των κανονιοφόρων δεν έχει θέση στον σημερινό κόσμο. Ο Δαβίδ μπορεί να νικήσει τον Γολιάθ, αλλά όχι με τα γυμνά του χέρια. Στη μάχη ανάμεσα στη δημοκρατία και την τυραννία, κανείς δεν δικαιούται να παραμείνει αμέτοχος.