Πριν σηκωθεί η αυλαία του Πάσχα

Σήμερα αισθάνεται ότι η διαδρομή Χριστούγεννα – Πάσχα είναι πολύ πιο σύντομη από το Πλακεντία – Σύνταγμα με το μετρό. Από την Πρωτοχρονιά μέχρι την Ανάσταση είναι μια ανάσα δρόμος. Εκεί που χωνεύεις τη γαλοπούλα, ρωτάς πόσο πάει το αρνί. Τη μία μέρα μαζεύεις το δέντρο, την άλλη ψάχνεσαι για τα καλοκαιρινά. Τέλος πάντων, δεν κατάλαβε πώς φτάσαμε στο Πάσχα. Σημασία έχει που ξεμπερδέψαμε με τον χειμώνα. Αυτό είναι καλό αν μετρήσεις τον χειμώνα ως εποχή. Αν τον μετρήσεις με μέρες, θα αρχίσεις να ψάχνεις πού πήγαν μία προς μία και θα πέσεις σε βαθιά κατάθλιψη. Ο άνθρωπός μας είναι ένας επιβάτης του μετρό στη γραμμή του αεροδρομίου. Συνηθισμένη φάτσα. Μέσος άνθρωπος. Δεν τον προσέχεις καν. Οταν φοράει το αγαπημένο του μπουφάν, με λεπτό καρό, δεν ξεχωρίζει από τη θέση, εύκολα κάθεσαι πάνω του. Και σήμερα, του Λαζάρου, κατεβαίνει στη Βαρβάκειο να ρίξει μια ματιά στα κρέατα. Ως παιδί ρωτούσε πώς γίνεται να γιορτάζουμε την Ανάσταση, σφάζοντας το πιο ήσυχο από τα πλάσματα που έφτιαξε ο Θεός. Δεν του απαντούσαν, τον μπούκωναν με πέτσα. Ευτυχώς τα δικά του παιδιά τρώνε χωρίς να μιλάνε.