Shanghai syndrome

Μια πόλη με πληθυσμό ίσα με δυόμισι Ελλάδες έχει βγει στα μπαλκόνια και σκούζει. Κουρσάκια κρατικά σπινιάρουν τραβώντας χειρόφρενο μπροστά σε σπίτια και παίρνουν από εκεί μέσα σηκωτούς  νοικοκυραίους και κατοικίδια προς άγνωστον κατεύθυνσιν. Σε χώρους καραντίνας, λένε οι λιγοστές ειδήσεις που φτάνουν από τη σκοτεινή αυτή χώρα. Λένε ακόμα για προληπτικές θανατώσεις ζώων, για ανθρώπους που κοιμούνται όρθιοι, πεινασμένοι κι άπλυτοι στους χώρους εργασίας τους αφού η διαδρομή σπίτι- δουλειά απαγορεύεται δια ροπάλου. Λένε ακόμα και για κάποιους που μαλάζουν το χαρτί με το θετικό τους τεστ, το κάνουν σβωλάκι, το σαλιώνουν και το καταπίνουν ίνα μη συλληφθούν αλλ’ ίνα φάγωσιν το Πάσχα. Αχ, αχ, αχ. Νομίζαμε ότι γνωρίζομαστε αλλά τελικά δεν γνωριζόμαστε καθόλου. Τα φτηνά ταξίδια της προηγούμενης δεκαετίας που γέμισαν τα κινητά μας με βλακώδεις φωτογραφίες, δεν μπόρεσαν να φέρουν κοντά τόσο διαφορετικούς κόσμους. Κυρίες και κύριοι και αγαπητά μου παιδιά, το πλιάτσικο των εντυπώσεων έλαβε  τέλος. Αλλιώς θα μπορούσαμε να υποθέσουμε με σχετική ακρίβεια τι στο καλό επωάζεται αυτή τη στιγμή στη Σαγκάη. Σκληρότερη υγειονομική πολιτική; Επανεκτίμηση ενός αποτυχημένου εμβολιαστικού προγράμματος ή μήπως σκάει απ’ τ’ αυγό του κανάς νέος νταβραντισμένος ιός; Τα λέω στον Πλεύρη μου για να τ’ ακούει κι η Γκάγκα η φτου ξελευθερώτρια. Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι όταν χτυπήσει το τηλέφωνο για να σου αναγγελθεί ότι αφίχθη το «κρούσμα μηδέν» στο «Ελ. Βενιζέλος» ή στο λιμάνι της Πάτρας ή ποιος ξέρει από πού αλλού θα τρυπώσει αυτή τη φορά, κι εσύ θα ‘σαι με το μοχίτο στο χέρι.