«Η δυσχερής θέση της δημοκρατικής πολιτικής επιδεινώθηκε τώρα ακόμα περισσότερο, επειδή κανείς δεν μπορούσε να αποφύγει την κοινή γνώμη, όπως παρακολουθείται από δημοσιοποιήσεις και όπως διογκώνεται με τα πανταχού παρόντα media, και επειδή οι δημόσιες αρχές έπρεπε τώρα να παίρνουν πολύ περισσότερες αποφάσεις για τις οποίες η κοινή γνώμη δεν μπορούσε να αποτελεί οδηγό. Συχνά επρόκειτο για αποφάσεις απέναντι στις οποίες ενδεχομένως να ήταν αντίθετη η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, όταν κάθε ψηφοφόρος απεχθάνεται μεν τα πιθανά αποτελέσματα τέτοιων αποφάσεων επί των ιδιωτικών του υποθέσεων, ενώ ταυτόχρονα δεν αποκλείεται να πιστεύει ότι είναι επιθυμητές από άποψη γενικού συμφέροντος. Ετσι στα τέλη του αιώνα πολιτικοί σε ορισμένες δημοκρατικές χώρες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι κάθε πρόταση για αύξηση των φόρων, για οποιοδήποτε σκοπό, σήμαινε εκλογική αυτοκτονία. Επομένως, οι εκλογές μεταβλήθηκαν σε αναμετρήσεις δημοσιονομικής ψευδορκίας. Ταυτόχρονα, οι ψηφοφόροι και τα Κοινοβούλια αντιμετώπιζαν σταθερά την ανάγκη λήψης αποφάσεων σε θέματα στα οποία οι μη ειδικοί – δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία εκλογέων και εκλεγμένων – δεν είχαν τα προσόντα και τις γνώσεις για να εκφέρουν γνώμη, όπως επί παραδείγματι σχετικά με το μέλλον της πυρηνικής βιομηχανίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή