Δεν νομίζω ότι περίμεναν το συνέδριο στην τάση της Ομπρέλας για να καταλάβουν ότι μια βαθιά ρωγμή υπάρχει πια ανάμεσά τους και στον υπόλοιπο ΣΥΡΙΖΑ, τον προεδρικό. Απλά, στο συνέδριο επιβεβαιώθηκαν και οι τελευταίοι που δεν ήθελαν να το δουν: ως συνήθως, οι ιδεολόγοι του ριζοσπαστισμού ή της πρώην κομμουνιστικής ανανέωσης ή οι παλιοί οπαδοί του δημοκρατικού κομμουνισμού (του Κάπα) μένουν σιγά σιγά «στην απέξω». Ο Τσίπρας, ήδη, έχει φτιάξει τον δικό του προσωποπαγή μηχανισμό, στελέχη που δεν τον αμφισβητούν και μέλη που ονειρεύονται τον εαυτό τους στην εξουσιαστική πυραμίδα μιας επόμενης φοράς. Ο Τσακαλώτος, ο Φίλης, ο Βούτσης και τ’ άλλα τα παιδιά, πλέον, δεν είναι τίποτα άλλο από φορείς των λαβάρων μιας ανεύρετης επανάστασης. Περισσότερο χρήσιμο είναι για τον αρχηγό το πολυσυλλεκτικό πάτσγουορκ στελεχών που είναι διατεθειμένοι να λειτουργούν ως το υποπόδιό του: πασόκοι αυριανιστές, ο Σπίρτζης, ο Μπίστης, η παρέα του Παππά, τα υπόλοιπα του Καμμένου, ο Πολάκης και οι λάτρεις του. Πιστοί και άφωνοι.

Ξέροντας πρόσωπα και πράγματα, προβλέπω ότι όταν απομακρυνθεί η προοπτική εξουσίας, κάποια στιγμή η ρωγμή θα γίνει ρήγμα. Μικρό το κακό. Ιδεολόγοι που συνέβαλαν στο αποσταθεροποιητικό πανηγύρι του λαϊκισμού και συκοφάντησαν την κριτική, τώρα που θα αρχίσουν να κάνουν αυτοί κριτική δεν θα λείπουν από κανέναν.