Γεγονός που πολλοί δεν θα παραδεχτούν ποτέ (ή δεν θέλουν να παραδεχθούν): ο λόγος που δεν δίνουν σημασία στο σώμα τους οφείλεται στην ανία και στην τεμπελιά τους. Φέρνω τον εαυτό μου ως παράδειγμα. Θυμάμαι ακόμα την εποχή που ως μαθητής γυμνασίου και λυκείου έκανα το λιγότερο δυνατό για την άσκηση του σώματός μου (στο υποτυπώδες, εκείνη την εποχή, μάθημα της γυμναστικής) και απέφευγα κάθε είδους σπορ (πέρα από την ερασιτεχνική ενασχόληση στις αλάνες που μόνον αθλητισμός δεν μπορεί να αποκαλεστεί). Το αποτέλεσμα; Κατέληξα ένα παχύδερμο που, κρυφά και όχι, αποτελούσε τον περίγελο του περίγυρού του. Η άρνησή μου απέναντι στην άσκηση είχε αρχίσει από πολύ νωρίς, στο δημοτικό ακόμα, όταν το χαστούκι ενός εκπαιδευτή της κολύμβησης με είχε στείλει αδιάβαστο μέσα στην πισίνα, αν και ακόμα και σήμερα δεν θυμάμαι τον λόγο (πάντως επί χούντας οι δάσκαλοι βαρούσαν – πόσω μάλλον παλιότερα, για να θυμηθούμε τον γυμναστή του Ορέστη Μακρή στο «Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» του Αλέκου Σακελλάριου).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή