Για ένα νέο σχέδιο οδικής ασφάλειας

Το μεγαλύτερο πρόβλημα ασφάλειας της χώρας είναι αυτό της οδικής ασφάλειας. Μπορεί μετά τις εκατόμβες νεκρών από την Covid-19 η κοινή γνώμη να εθίστηκε σε μακάβρια ημερήσια δελτία, αλλά οι απώλειες από τροχαία ατυχήματα είναι αδικαιολόγητες στην έκτασή τους, και σωρευτικές για πολλές δεκαετίες. Είναι πρόβλημα που αντιμετωπίζεται με μέτρα στον πραγματικό χώρο και στον χρόνο. Μέσα στις πόλεις και στο επαρχιακό και εθνικό δίκτυο. Η οδική ασφάλεια οφείλει να αντιμετωπιστεί υπό την οπτική της βιώσιμης κινητικότητας και της ανθεκτικότητας του περιβάλλοντος. Αυτό δεν συμβαίνει σήμερα. Χωρίς οδική ασφάλεια δεν μπορούμε να μιλάμε για βιώσιμη ανάπτυξη και πράσινη κινητικότητα. Η αντιμετώπιση είναι σήμερα αποσπασματική, μοιράζεται οριζόντια, χωρίς συντονισμό μίας διοικητικής αρχής. Το γεγονός πως ο σημερινός Πρωθυπουργός το έχει θέσει ψηλά στην προσωπική ατζέντα του είναι βεβαίως παρήγορο, όμως η αντιμετώπιση απαιτεί μια βαθιά θεσμική μεταρρύθμιση, τη ριζική διαφοροποίηση της διάγνωσης και τελικά την καθολική ανατροπή των τρόπων αντιμετώπισης. Η οποία μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει. Υπάρχει ένα κενό πολιτικής. Τροχαία συμβαίνουν παντού και σε στατιστικό επίπεδο είναι αδύνατον να εκλείψουν, όμως την ίδια στιγμή μπορούν να αντιμετωπιστούν και να μειωθούν όταν η καταγραφή και ανάλυσή τους οδηγούν σε στοχευμένες παρεμβάσεις. Αυτή η συσχέτιση αιτίου και αιτιατού, και η στόχευση είναι αυτό που εκλείπει συστηματικά και διαχρονικά στη χώρα. Οι ψηφιακές δυνατότητες και τα γεωγραφικά συστήματα πληροφοριών καθιστούν σήμερα πολύ ευκολότερα τα πράγματα.