Αθλητική παιδεία

Είναι ξεκάθαρο πως πολλοί και σε πολλές χώρες ενδεχομένως να λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο. Οπως είναι βέβαιο ότι έχουμε το παράδειγμα της Αγγλίας, οπότε με αυτό μπορούμε να ασχοληθούμε. Τι συνέβη, λοιπόν, στο πρόσφατο ντέρμπι ανάμεσα στη Λίβερπουλ και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ; Οι οπαδοί της Λίβερπουλ στο Ανφιλντ (και σίγουρα δεν βρίσκονταν μόνον αυτοί στο γήπεδο), χειροκρότησαν στο 7′ για τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Συμπαράσταση για τον πορτογάλο κυνηγό της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που έχασε την παραμονή του ματς τον νεογέννητο γιο του. Αυτονόητο σε μια πολιτισμένη χώρα; Ισως. Θα ήταν, ωστόσο, άστοχο να μην επισημανθεί. Οι Βρετανοί μολονότι έχουν δώσει στο παρελθόν δείγματα άσχημα και με επεισόδια στα γήπεδα, έχουν πάει την αθλητική κουλτούρα σε άλλο επίπεδο. Το πέτυχαν με σκληρή δουλειά, μέτρα αυστηρά, πειθαρχία από όλους και σε όλους τους τομείς, αλλά και συνεργασία των αρμοδίων φορέων. Το αποτέλεσμα της συνολικής προσπάθειας το διαπιστώνουμε σε καθημερινή βάση. Ο σεβασμός στον αντίπαλο είναι πλέον μεγάλος, στις εξέδρες φιλοξενούνται οπαδοί και των δύο ομάδων που παλεύουν στο χορτάρι, γενικά εικόνες που ίσως μοιάζουν ξένες στα μέρη μας. Φυσικά, για τις άθλιες διαχωριστικές γραμμές, αυτές που χωρίζουν άκομψα τις κερκίδες, ούτε λόγος να γίνεται. Απλά δεν υπάρχουν. Κάπως έτσι φτάσαμε και στο βράδυ της Τρίτης με την κίνηση των οπαδών της Λίβερπουλ που επαινέθηκε από τους πάντες. Ετσι θα πρέπει να γίνεται. Παντού. Μολονότι ορισμένα ζητήματα θεωρούνται αυτονόητα, ας επισημανθούν. Δεν κάνει κακό. Ούτε το να φωτίζουμε παραπάνω τις πτυχές μιας πράξης με σημασία συμβολική, είναι κάτι άνευ ουσίας. Στον αθλητισμό, που ώρες ώρες ξεχειλίζει ο φανατισμός, αυτές οι στιγμές αξίζει και πρέπει να μένουν στη συλλογική μνήμη.