Καλή Ανάσταση!

Το Πάσχα πάντα μου δημιουργούσε μία μελαγχολία. Ολες οι γιορτές, αλλά ειδικά το Πάσχα. Ισως φταίει το ότι συμπίπτει με το ξεκίνημα της άνοιξης και μου προκαλεί ανάποδη ψυχολογία. Πάντα αυτές τις ημέρες σκέφτομαι όσους είναι μόνοι, δεν έχουν οικογένεια ή παρέες και περνούν τις ημέρες αυτές σε άδεια διαμερίσματα. Το βλέμμα μου στην Ανάσταση πάντα επικεντρώνεται σε άντρες και γυναίκες που στέκονται λίγο παράμερα επειδή δεν έχουν συντροφιά, προσπαθούν να περνούν απαρατήρητοι ξεγλιστρώντας από βλέμματα και την ώρα της ανταλλαγής των φιλιών κοιτούν προς τον ουρανό τα βεγγαλικά, πριν πάρουν τον δρόμο της επιστροφής. Ισως για αυτό πάντα με ενοχλούσε η διαφήμιση ευτυχίας στα social media. Τα ποσταρίσματα από στολισμένα τραπέζια με πλούσια εδέσματα, οι εικόνες στυλιζαρισμένης ευδαιμονίας, τα επιμελημένα με φίλτρα στιγμιότυπα και η σκηνοθεσία της χαράς. Νιώθω αμηχανία όταν είμαι προσκεκλημένη κάπου και η παρέα θέλει σώνει και καλά να αποτυπώσει το κέφι μας σε Instagram stories. Πάντα η ίδια σκέψη. Ποιοι θα το δουν; Κι αν είναι μόνοι; Αν δεν έχουν οικογένεια και κανείς δεν τους προσκάλεσε αυτές τις ημέρες σε μία γιορτή; Αραγε το ξέρουν πως οι εικόνες που βλέπουν ήταν λίγα δευτερόλεπτα χαράς, ανάμεσα σε συζητήσεις για έννοιες και προβλήματα; Το καταλαβαίνουν πως τα χαμόγελά μας δεν είναι τόσο λαμπερά πριν από το πάτημα του κουμπιού «ρύθμιση εικόνας»; Κι αν κάνουν συγκρίσεις με τη δική τους πραγματικότητα και νιώσουν χειρότερα; «Αφήστε το παιδιά, μη με βγάλετε μωρέ, βαριέμαι τις φωτογραφίες».