Πού ν’ αφήσω τις πασχαλιές;

Θυμάμαι, όταν πριν από τρία χρόνια έγραφα το αντίστοιχο κείμενο, για το πασχαλινό φύλλο της εφημερίδας, πόσο βαρετές και ανούσιες μου φαίνονταν οι αναφορές στο «Πάσχα των Ελλήνων». Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια. Πόσες φορές πια να ανακατέψω τα ήθη των Νεοελλήνων με τα έθιμα της παράδοσης, τις παιδικές αναμνήσεις με τα κινητά στον Επιτάφιο και τους συμβολισμούς της φύσης με τους καβγάδες και τα ρεψίματα στο πασχαλινό τραπέζι; «Δεν ξαναγράφω για Πάσχα» σκεφτόμουν. «Το εξάντλησα το θέμα. Μήπως πρόκειται να αλλάξει κάτι;». Είχα σκεφτεί μάλιστα ότι του χρόνου θα έκανα μια «πονηρή» αναφορά σε «πασχαλιές μέσα απ’ τη νεκρή γη» και μετά θα το γύριζα στον Ελιοτ και την «Ερημη Χώρα». Αντε και στον Χατζιδάκι.