Αδειασε, σου λέει, η Αθήνα και τα μεγάλα αστικά κέντρα, φράκαρε και φρίκαρε η περιφέρεια. Είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω και η ίδια σε μια περιοχή της Πελοποννήσου όπου έχω κάνει Πάσχα κι άλλες χρονιές – και μάλιστα τις προμνημονιακές εποχές της ευμάρειας – αλλά ποτέ δεν θυμάμαι στους δρόμους του χωριού τράφικ τύπου πλατείας Συντάγματος. Υστερα από δύο σεζόν στέρησης των μετακινήσεων και της υποτυπώδους κοινωνικότητας, το «Πάσχα στο χωριό» αποδείχθηκε ότι είναι το απόλυτο ζητούμενο του Νεοέλληνα. Κάτι μεταξύ ιδέας και ιδανικού, ιερού τοτέμ και εθνικού λαβάρου. Οχι μόνο τον ήλιο και το τσίπουρο, αλλά και το «Πάσχα στο χωριό» δεν θα μας το πάρουν και ούτε πρόκειται να το εκχωρήσουμε.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή