Από πού πάνε για τη Ζιμπάμπουε;

Γάμος από συμφέρον κι όχι γάμος από τρελό έρωτα ήταν, λέει, η υπερψήφιση του Μακρόν, κι αυτό είναι κάτι που το επικροτώ και το χαιρετίζω. Ετσι μου φαίνεται ότι πρέπει να προσέρχεται στην κάλπη ο σύγχρονος ψηφοφόρος. Σαν κάποιος που ιεραρχεί και όχι σαν κάποιος ταμένος στις ορμόνες του. Στη χώρα μας η ταυτοτική λειτουργία της ψήφου έχει ξεθυμάνει θαρρώ από την εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου εξέπεμπε γοητρόνια από το μπαλκόνι, κι όσο για εκείνους που νανουρίζονταν με τον εφιάλτη του Εμφυλίου, έκαναν την καρδιά τους πέτρα κι έριξαν το ρύζι και τα ροδοπέταλα στον Μητσοτάκη. Παρ’ τονε στον γάμο σου να σου πει και του χρόνου; Το συμπέρασμα της στιγμής δεν νομίζω ότι προδικάζει το μέλλον. Κι αν είναι απαραίτητο να κατατρομοκρατηθούμε από την άνοδο της ρωσόφιλης Ακροδεξιάς ή τη νεκρανάσταση της μίζερης Ακροαριστεράς στη Γαλλία, ας τρομάξουμε καλύτερα με πιο θεμελιώδη πράγματα, όπως π.χ. με την «Τελική λύση» που επεξεργάζεται αυτή τη στιγμή το Κρεμλίνο. Ο Χίμλερ και ο Γκέρινγκ έχουν ήδη φτάσει στο Βάνζεε και σχεδιάζουν ποιες χώρες θα ακολουθήσουν την Ουκρανία. Μόνον που αυτή τη φορά η Ευρώπη δεν είναι μια σούμα από ξένα κι απόξενα μεταξύ τους κράτη που το καθένα πορεύεται με τραύματα αιώνων και κλαψουρίζουν πάνω από τα τιμαλφή αυτοκρατοριών που εξέπεσαν.