«Οτι όλα τα μέλη ενός πολιτικού κόμματος πρέπει να θεωρούνται ως διανοούμενοι, αυτή είναι μια παραδοχή που μπορεί να οδηγήσει σε καλαμπούρια και καρικατούρες· κι όμως, εάν το σκεφτούμε, τίποτα δεν είναι πιο ακριβές». Με αυτή τη φράση, από το «Τετράδιο 12», προσπάθησε ο Αντόνιο Γκράμσι, που έφυγε από τη ζωή στις 27 Απριλίου του 1937 (κατά μια ιστορική σύμπτωση άρχισε να ψυχορραγεί ενώ τα γερμανικά αεροπλάνα βομβάρδιζαν τη μαρτυρική Γκερνίκα), να περιγράψει τη μορφή μαζικής κριτικής πολιτικής διανοητικότητας στην οποία μπορούν να συμβάλουν τα σύγχρονα κόμματα και ιδίως αυτά που διεκδικούν να εκπροσωπήσουν τον ιστορικό ορίζοντα των υποτελών τάξεων και κοινωνικών ομάδων στον αγώνα τους για «ολοκληρωμένη αυτονομία» και αυτοκυβέρνηση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή