Νίκος Ψιλάκης

Αναρωτιέμαι πολλές φορές αν πράγματι πιστεύω στα όνειρα και συνήθως απαντώ «ναι». Είναι δικά μου, λέω, οι προσωπικές μου διαδρομές στις δύσβατες ατραπούς του α-συνείδητου, έτσι όπως η μέρα είναι συνέχεια της νύχτας, έτσι όπως ατέρμονες αλληλουχίες ορίζουν το Σύμπαν, σκοτάδι και φως, αταξία και τάξη. Κάπου αναμεσός ύπνου και ξύπνιου, όταν καταλαγιάζει ο κάματος, εμφανίζονται απροσκάλεστες οι αντανακλάσεις ενός κόσμου που νομίζομε ότι πλάθεται μόνος του. Κι είναι τότε που ακούω φωνές άλλοτε από το παρελθόν και άλλοτε από το απροσδιόριστο παρόν, αδύνατο να τις ξεχωρίσω μέσα από τούτη τη συμπαγή, ενιαία και εν πολλοίς αδόμητη μορφή του χρόνου. «Ο πραγματικός κόσμος βρίσκεται πέρα από το επίπεδο των αισθήσεών μας» γράφει στο τελευταίο βιβλίο του ο Κωστής Δεμέτζος. Αραγε σε πόσους «πραγματικούς κόσμους» έχω ακόμη να πλανηθώ;