Ο Εμανουέλ Μακρόν με το 58,5% τελικά έσωσε την τιμή της Ευρώπης, της γαλλικής Δημοκρατίας και φυσικά και τη δική του. Από την άλλη το 41,5% της Λεπέν κραυγάζει πως οι κίνδυνοι για τις δημοκρατίες, αν αυτές δεν αλλάξουν ρότα, παραμένουν ισχυροί. Μετά το ξέσπασμα της κρίσης το 2008 όλο και περισσότερο κυριάρχησαν οι ρηχές προσεγγίσεις της αντίθεσης λαϊκισμός – αντιλαϊκισμός. Λαϊκιστές κατά αντιλαϊκιστών, δημοκράτες κατά αντιδημοκρατών αυτές ήταν οι ρηχές ερμηνείες των αιτίων για τον δρόμο που ακολουθούσαν τα πολιτικά και κομματικά συστήματα των χωρών της Δύσης. Ο λαϊκισμός εμφανίστηκε ως μια «ανωμαλία», ένας ασυγχρονισμός στην κανονικότητα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, αντί ως μια προειδοποίηση πως κάτι δεν πάει καλά με τα «κενά» στην αντιπροσώπευση  των αποκλεισμένων ομάδων του πληθυσμού. Βούτυρο στο ψωμί των λαϊκιστών. Εκανε εύκολο το έργο τους που ήταν να παρουσιάσουν όλους τους «συστημικούς» σαν να είναι το ίδιο πράγμα, σαν να είναι όλοι τους υποστηρικτές των ελίτ και των πλουσίων. Το επέτρεπαν οι ίδιοι οι «συστημικοί». Και «περιέργως» – ενώ οι κοινωνίες διχοτομούνταν όχι πλέον σ’ ένα και δυο τρίτα, αλλά σε δυο μισά, σ’ αυτούς δηλαδή που παρακολουθούσαν με άνεση τις εξελίξεις στην τεχνολογία και την παγκοσμιοποίηση και σ’ αυτούς που δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν τους ρυθμούς της αγοράς – κυρίαρχο δόγμα έγινε η άποψη πως οι μάχες κερδίζονται στο πολιτικό Κέντρο. Αυτοκτονική συνταγή για τη δημοκρατία, την οποία δήθεν υπερασπίζεται η αντίθεση «φίλοι της δημοκρατίας» κατά των εχθρών της.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή