Το «σύνδρομο του Ιμπραήμ»

«Αφού πραγματοποιήθηκε το πρώτο μέρος του προγράμματος της αιγυπτιακής επίθεσης και ο Ιμπραήμ έγινε κύριος της Σφακτηρίας και του Παλαιοκάστρου, δεν έμενε παρά να επιτευχθεί και ο τελικός σκοπός της όλης αποβατικής επιχείρησης: η κατάληψη του Νεοκάστρου, που επί έξι εβδομάδες τώρα αντιστεκόταν και δεν επέτρεπε στον αιγυπτιακό στρατό να προχωρήσει στο εσωτερικό. Ωστόσο ο Ιμπραήμ δεν βιάσθηκε… Απέναντί του δεν υπήρχαν πια ελληνικές δυνάμεις, ο στρατός του είχε πριν από λίγες ημέρες ανεφοδιασθεί και το πυροβολικό του ενισχυόταν από τη δύναμη πυρός μεγάλου και πανίσχυρου στόλου. Ισως μάλιστα να επιβαλλόταν να αρχίσει γοργή προέλαση προς το εσωτερικό πριν συγκεντρωθούν, ενδεχομένως, νέες ελληνικές δυνάμεις». Το πιθανότερο είναι ότι οι ακροατές του Νίκου Μανιού στο πρόσφατο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν θυμόντουσαν τις λεπτομέρειες από τις επιχειρήσεις του Ιμπραήμ πασά, τον Φεβρουάριο – Μάιο του 1825, όπως μάς τις παραδίδει ο σπουδαίος Μιχαήλ Β. Σακελλαρίου στο «Η απόβαση του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο» (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2η έκδοση, 2012). Αποδέχθηκαν, ωστόσο, τη σύγκριση που έκανε ο ομιλητής: «Για εμένα – και δεν το λέω σήμερα, το 2022, το είπα την 1η Δεκεμβρίου το 2019 – κατέκτησε την Ελλάδα ο Ιμπραήμ. Ετσι χαρακτήρισα τότε τον Μητσοτάκη σε ένα αντίστοιχο συνέδριο… Μία είναι η λύση. Και οι καραβανάδες οι σημερινοί, οι στρατευμένοι, και οι πολιτικοί να ενωθούν ενάντια σ’ αυτούς που μας έχουν στο ίδιο καθεστώς από το 1824».