«Προτιμώ έναν ρόλο που θα τον φτιάξω η ίδια»

Με πενήντα έξι χρόνια δουλειά σε οποιονδήποτε χώρο, δεν χρειάζεται να υπογραμμιστεί πόσο δύσκολη και απειλητική, ενδεχομένως, εσωτερικά, θα πρέπει να αισθάνεται ο καθένας την ώρα του απολογισμού. Φαίνεται όμως πως δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους ηθοποιούς καθώς το θέατρο μοιάζει να «μαλακώνει», κατά έναν περίεργο τρόπο, το πέρασμα του χρόνου. Οταν ακούει κανείς τους ίδιους τους θεατρόφιλους να μιλάνε για παραστάσεις που είδαν πριν από τριάντα και σαράντα χρόνια, αντιλαμβάνεται γιατί ένας ηθοποιός μπορεί να θυμάται με νοσταλγία, αλλά χωρίς καμία αγωνία, σαν προχθεσινή ή χθεσινή ακόμη μια παράστασή του, πριν από πενήντα χρόνια. Οπως η σημερινή μας καλεσμένη, η Νένα Μεντή, όταν αναπολεί τον ρόλο της, ως «Χνούδι» στο «Πανηγύρι» του Δημήτρη Κεχαΐδη. Οσα «γιατροσόφια» κι αν επινοήσει κανείς για να συμφιλιωθεί με τον χρόνο, το θέατρο όπως και η ποίηση, και, γενικότερα, η τέχνη, παραμένει ο ασφαλέστερος τρόπος προκειμένου να το πετύχει.