«Εδώ ας σταθώ να ιδώ κι εγώ την φύσιν λίγο» – ο μοναδικός στίχος του Καβάφη από όλη την ποιητική του περιουσία που αναφέρεται στη φύση. Αμέσως μετά τον πρώτο στίχο την εγκαταλείπει, τον απορροφά ένα συνταρακτικό γεγονός της τραγικής πάντα πραγματικότητας που ονομάζουμε ιστορία. Την Κυριακή είναι Πρωτομαγιά και αυτή η γιορτή δεν έχει πλέον το άρωμα, την ξεγνοιασιά της παλιάς εποχής. Δεν νομίζω ότι θα υπάρξει σήμερα ποιητής να αφιερώσει τους στίχους του στην αίσθηση και στη διάθεση που χάριζε κάποτε η έξοδος προς τους ανθισμένους λειμώνες, στα δασύλλια και στους κήπους του κάμπου ή στα βουνά δίπλα στα κοπάδια και τις στάνες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή