Σουρεαλισμός και πολιτική ορθότητα

Αν η Μπιενάλε της Βενετίας δεν ήταν η παλαιότερη και σημαντικότερη εικαστική διοργάνωση του κόσμου, η 59η διοργάνωσή της, θα μπορούσε να αποτελεί την ιδανική χρονοκάψουλα της εποχής μας. Το περιεχόμενο της μαζί με τις συνθήκες μέσα από τις οποίες αναδύθηκε μοιάζει με ένα «ζωντανό» εικονογραφημένο βιβλίο του πλανήτη εν έτει 2022 κάνοντας σαφή στροφή: απομακρύνεται από τον επιφανειακό – συχνά με επίφαση πολιτικής διάστασης – και έντονο (αν και όχι ορατό στο ευρύ κοινό) εμπορικό χαρακτήρα που είχε αποκτήσει τα τελευταία τουλάχιστον 15 χρόνια. Επιστρέφει στον πυρήνα της, στην ίδια την τέχνη. Καταγράφει τις τάσεις με ιδιαίτερη έμφαση στη χειροτεχνία (η οποία είχε κάνει την εμφάνισή της ήδη από το 2019) και ξεκάθαρη υποχώρηση της αλλοτινής κυριαρχίας των βίντεο. Και εν τέλει στην κεντρική έκθεση που επιμελήθηκε η καλλιτεχνική διευθύντρια Σεσίλια Αλεμάνι, υπάρχει χώρος για όσα απασχολούν την εποχή μας: τη θέση της γυναίκας, τις οικολογικές ανησυχίες, τα βιονικά ανθρωποειδή, την τεχνολογία, την αποδοχή των ατόμων με ρευστή ταυτότητα φύλου, τη στροφή της προσοχής σε μειονότητες και ιθαγενείς (σπέρματα της οποίας επίσης είχαν εμφανιστεί στην προηγούμενη έκθεση). Ολα αυτά κάτω από μια σουρεαλιστική ομπρέλα, καθώς το θέμα της φετινής Μπιενάλε προερχόταν από ένα παιδικό βιβλίο της παραγνωρισμένης σουρεαλίστριας Λεονάρα Κάρινγκτον «Το γάλα των ονείρων».