Το τέλος του ιρλανδικού παιχνιδιού

Στην αρχή φοβάσαι πως έχεις μπροστά σου ένα θεατρικό του νομπελίστα προπάτορα Σάμιουελ Μπέκετ [κάτι σαν το Ω! οι ευτυχισμένες μέρες ή το Περιμένοντας τον Γκοντό] αναπεπταμένο σε πεζογράφημα. Λίγο μετά ανακαλείς δίδυμα αρσενικών ηρώων του βοντεβίλ ή ακόμα εκείνο το παράξενο ζευγάρι αφελών εγκυκλοπαιδιστών του Φλομπέρ, τους Μπουβάρ και Πεκισέ. Σύντομα ωστόσο οι αλατισμένοι, πειρακτικοί, νοσταλγικοί, λαϊκοί, ενίοτε ιερατικοί, φιλοσοφίζοντες διάλογοι [γραμμένοι αρχικά και μάλλον απορριφθέντες για λογαριασμό του περίφημου Αμπεϊ Θίατερ της «ιρλανδικής αναγέννησης»] ξεφεύγουν από τα σύμβολα και τις σχηματοποιήσεις. Τότε αποκτά σάρκα και οστά η ιστορία δύο αντρών που εν τέλει μοιάζουν με έναν. Είναι ο Μόρις και ο Τσάρλι, δύο πενηντάρηδες παλαίμαχοι του εμπορίου ναρκωτικών, που περιμένουν στο λιμάνι της Αλχεθίρας, στο νοτιότατο άκρο της Ισπανίας, να φανεί η Ντίλι, η 23χρονη κόρη του Μόρις, εξαφανισμένη εδώ και τρία χρόνια πιθανότατα στο απέναντι Μαρόκο – όπου πηγαινοέρχονταν και οι δυο τους πίσω στις καλές παλιές μέρες.