Αλονζανφάν

Οι χτυπημένοι από την ακρίβεια, οι δικαιωματιστές – διακοπευτές, αυτοί που βόλεψαν με ένα γέμισμα του ρεζερβουάρ από Μεγάλη Εβδομάδα έως την Πρωτομαγιά, βρίσκονται ακόμη στη διαδικασία της πέψης, οπότε μπορούμε να λέμε και κυρίως να γράφουμε ό,τι θέλουμε. Ποιος ακούει τα ταμπούρλα στη Μολδαβία; Κανείς. Οπως κανείς δεν άκουσε τον γάλλο υπουργό Εξωτερικών και πατέρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης Ρομπέρ Σουμάν που από το 1950  φώναζε για την ενοποίηση της Ευρώπης. Είμαστε πέντε μόλις χρόνια από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και η καθημαγμένη ήπειρος νοιαζόταν πώς θα εδραιωθεί η  ειρήνη, κάποιοι όμως νόμιζαν ότι όλη κι όλη η φασαρία  γινόταν για τη διαχείριση της παραγωγής του χάλυβα… Κάπως έτσι σκούριασαν τα σίδερα και ράγισαν τα μπετά που θα έφτιαχναν μια ενιαία φιλοπρόοδη Ευρώπη, με αποτέλεσμα να ‘χει τώρα ο Πούτιν να γκρεμίζει. Στο επόμενο χαρωπό μεσοδιάστημα, τότε που η σοσιαλδημοκρατία είχε το οικονομικό τράτο να γίνει δημοφιλής, ακούστηκαν κι άλλες τέτοιες φωνές αλλά η Δεξιοδεξιά και η ρωσόδουλη Αριστερά το θεώρησαν εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, κι έτσι άραξε ο καθένας στα τετραγωνικά του. Εν τω μεταξύ οι Βρετανοί είχαν αρχίσει να στριντζώνουν για κάθε τι που τους μύριζε «κοντινένταλ» κι έτσι το 2004 ο Τόνι Μπλερ τορπίλισε την προσπάθεια του Γκι Φερχόφστατ, αρχηγού της «Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη» για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα. Και ζήσανε αυτοί καλά και η Μέγκαν Μαρκλ απείρως καλύτερα.