Κάτι σαν νίκη

Καθώς πλησιάζουμε προς την 9^η Μαΐου, την ημερομηνία ορόσημο που παραδοσιακά γιορτάζεται – τόσο κατά τη σοβιετική μεταπολεμική περίοδο, όσο και κατά τη μετακομμουνιστική – η συντριβή των δυνάμεων του Ναζισμού από τις δυνάμεις του Ιωσήφ Στάλιν, ο Βλαντίμιρ Πούτιν αισθάνεται στον σβέρκο του την καυτή ανάσα μιας επιτακτικής ανάγκης: να σερβίρει στον ρωσικό λαό – κατ’ επέκτασιν, στη διεθνή κοινή γνώμη – αν όχι μια καθαρή νίκη, κάτι που να μοιάζει όσο το δυνατόν πιο πολύ με νίκη. Προκειμένου να το πετύχει, γνωρίζει ότι δεν αρκεί μια μεγαλειώδης στρατιωτική παρέλαση στους δρόμους της Μόσχας, έστω και με επίδειξη των πυραύλων τελευταίας τεχνολογίας, εκείνων που διαφεύγουν από τον εντοπισμό κάθε αντιπυραυλικής άμυνας, εκτός και αν στο μεταξύ υποχρεωθεί να τους χρησιμοποιήσει, εξέλιξη που θα οδηγούσε πιθανόν σε άλλης μορφής παρενέργειες: να διέθετε πυραύλους προς επίδειξη, αλλά να μη διέθετε πλέον… Μόσχα, τουλάχιστον Μόσχα άξια επίδειξης. Συμβαίνουν αυτά με τα όπλα μαζικής ισχύος. Οταν φθάσεις στο σημείο να πατήσεις το κουμπί, δεν είσαι καθόλου σίγουρος προς ποια κατεύθυνση θα αναγκαστείς να καταμετρήσεις τις πιο ολέθριες συνέπειες.