Μερικές εβδομάδες μετά τη συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στην οποία διεφάνη διάθεση για εξομάλυνση, η Τουρκία επέστρεψε στις γνώριμες για εκείνη ατραπούς της παραβατικότητας και της προκλητικότητας, λαμβάνοντας από την Ελλάδα τη δέουσα απάντηση σε διπλωματικό και επιχειρησιακό επίπεδο. Η πρώτη αιτία αυτής της συμπεριφοράς σχετίζεται με τα γεγονότα στην Ουκρανία. Η Τουρκία «διαβάζει» λανθασμένα τον ρόλο της στον πόλεμο και παρερμηνεύει το αποτέλεσμα των διαμεσολαβητικών υπηρεσιών της ανάμεσα σε Μόσχα και Κίεβο. Πάνω στα βραχυπρόθεσμα οφέλη που έχει αποκομίσει, προσπαθεί να χτίσει συγκεκριμένο αφήγημα ισχύος, με σκοπό να αθροίσει νέο διπλωματικό κεφάλαιο για το μέλλον. Κοινώς, αξιοποιεί τη διαμεσολάβηση για να κερδίσει πόντους. Ναι, ήταν αξιοσημείωτος ο ρόλος της, όμως ξεχνάει δυο πράγματα: η προσπάθεια εκτόνωσης δεν καρποφόρησε, αφού ο πόλεμος μαίνεται δυστυχώς αγριότερος, και η διεθνής εικόνα της έχει πληγεί από την επιλογή της να μην ακολουθήσει τον δρόμο των κυρώσεων του ΝΑΤΟ εις βάρος της Ρωσίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή