Προσωπικώς, έζησα με μεγάλη ένταση την προηγούμενη δεκαετία της χρεοκοπίας, τη δεκαετία της λαϊκιστικής επέλασης. Την αντιμνημονιακή ομοθυμία της πρώτης περιόδου, που οδήγησε σε λογής διώξεις όσους δημοσιογράφους επικαλούνταν τη λογική. Κατόπιν, την προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να ελέγξει το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο (ο τότε αρμόδιος υπουργός, κατά πάσα πιθανότητα, θα παραπεμφθεί για εκείνες τις μεθοδεύσεις), την προσπάθεια να κλείσει ή έστω να περάσει στον έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ η εφημερίδα που διαβάζετε, την προσπάθεια να σιωπήσουν επιλεκτικά κάποιες φωνές της. Προσωπικώς, δυο στελέχη της προηγούμενης κυβέρνησης μου διέλυσαν τη ζωή: ο Πάνος Καμμένος με έσερνε στα δικαστήρια με κακουργηματική κατηγορία επειδή έκρινα ως εσκεμμένα παραπλανητικές τις γνωστές θέσεις του για τα CDS, ο Νίκος Κοτζιάς με καταδίκασε για ένα δημοσίευμα του οποίου είχα την ευθύνη, ενώ αντιμετώπισα και αστικές αγωγές. Πουθενά, σε καμία διεθνή έρευνα δεν καταγράφηκαν αυτά τα περιστατικά, κανένα δημοσιογραφικό σωματείο δεν ενδιαφέρθηκε. Ευτυχώς, υπάρχουν οι θεσμοί, η ελληνική δικαιοσύνη και το ευρωπαϊκό δικαστήριο, για να οχυρωθούν πολίτες σαν και του λόγου μου. Οσο για την ελληνική Βουλή, μετά την αθώωσή μου, οχύρωσε πίσω από τη βουλευτική ασυλία τον Πάνο Καμμένο, για να μην αντιμετωπίσει στο δικαστήριο τη μήνυσή μου για ψευδή καταμήνυση.