NON PAPER

Μικρός λαός και πολεμά…

Το αυτοκίνητο ήταν σταματημένο – παρατημένο έμοιαζε – ανάμεσα στα ερείπια της βομβαρδισμένης ουκρανικής πόλης. Καινούργιο αμάξι, γερό και με το κλειδί στη μίζα. Δεν μπορεί, κάπου τριγύρω θα είναι ο ιδιοκτήτης. Ποιος αφήνει έτσι το αυτοκίνητό του σε τέτοιες συνθήκες όπου το οποιοδήποτε όχημα γίνεται μέσον διαφυγής από την κόλαση του πόλεμου, κάτι σαν προσδοκία ζωής; Ο άνθρωπος περίμενε μισή ώρα, μία, δύο. Ομως ούτε φωνή ούτε ακρόαση από τον ιδιοκτήτη. Το σκέφτηκε, το ξανασκέφτηκε, ήταν κάτι που δεν θα αποτολμούσε σε καμία περίπτωση εν καιρώ κανονικότητας αλλά τίποτα δεν είναι κανονικό πλέον οπότε τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια. Μπήκε λοιπόν στο αυτοκίνητο και διαπίστωσε ότι το ρεζερβουάρ ήταν γεμάτο. Φόρτωσε την οικογένειά του και ξεκίνησε το ταξίδι προς τη ζωή, προς το οπουδήποτε μακριά από την καταστροφή και τον θάνατο. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, βρήκε στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου, σημειωμένο σε ένα κομμάτι χαρτί, έναν αριθμό τηλεφώνου. Υπέθεσε ότι θα ήταν του ιδιοκτήτη και τον κάλεσε. «Φίλε, συγγνώμη. Εκλεψα το αυτοκίνητό σου αλλά έπρεπε κάπως να σώσω την οικογένειά μου» είπε στον άνθρωπο που απάντησε. «Μη σε νοιάζει, καλά έκανες. Εγώ, τη δική μου οικογένεια τη φυγάδευσα με ένα τζιπ. Εχω άλλα τέσσερα αυτοκίνητα. Τα γέμισα βενζίνη και τα άφησα, με το κλειδί στη μηχανή, σε διάφορα σημεία της πόλης ώστε να σωθούν όποιοι τα βρουν. Αντε, με το καλό, να γνωριστούμε από κοντά».