Σε ποιον βαθμό πιστεύετε πως οι εμπόλεμες συρράξεις στην εποχή μας, με την κυριαρχούσα εικόνα, θα ήταν δυνατόν να παραγάγουν μια αντιπολεμική λογοτεχνία για παράδειγμα στο επίπεδο της «Ζωή εν τάφω» του Στράτη Μυριβίλη, της «Ιστορίας ενός αιχμαλώτου» του Στρατή Δούκα ή του «Ουδέν νεώτερον από το δυτικόν μέτωπο» του Ρεμάρκ;

«Λέγοντας λοιπόν βιωματική, εννοώ τη λογοτεχνία εκείνη που αντλείται από τα προσωπικά βιώματα του συγγραφέα (…). Τα βιώματα πάλι δεν είναι μονάχα εκείνα που προέρχονται από την εμπειρία, αλλά και οι φαντασιώσεις και οι ισχυρές πνευματικές καταστάσεις που έχει ζήσει ο άνθρωπος (…)» (Γιώργος Ιωάννου «Η Καθημερινή», 24.7.1977). Οι συγγραφείς που αναφέρει η ερώτησή σας είχαν μια βιωματική σχέση με την εποχή και τα γεγονότα του πολέμου. Βιωματική είναι και η σχέση με τις λέξεις. Και κάθε συγγραφέας φτιάχνει τη δική του αλληλουχία νοημάτων και τη δική του γλώσσα. Ετσι ακόμη κι αν δεν έχει σχέση με το γεγονός σε πρώτο πρόσωπο, έχει με τις λέξεις ως οχήματα εννοιών, όπως συνήθιζαν να λένε οι αρχαίοι πρόγονοί μας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή