Το γαλάζιο συνέδριο

Αυτές οι γραμμές γράφονται πριν από την έναρξη του 14ου συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας και διαβάζονται κατά τη δεύτερη από τις τρεις ημέρες των εργασιών του – άρα εγώ, ο συντάκτης τους, βρίσκομαι σε σαφώς πιο μειονεκτική θέση από εσένα, τον αναγνώστη τους. Ασφαλώς όχι τόσο μειονεκτική όσο φαίνεται. Εάν παρακάμψουμε τις περιπτώσεις σεισμών, λιμών και καταποντισμών, για τις οποίες καθιστώ προσωπικά υπεύθυνο τον μητροπολίτη Μόρφου, που έχει αναλάβει εργολαβικά να μας προειδοποιεί εγκαίρως, τα συνέδρια των κομμάτων είναι τόσο βαρετά προβλέψιμα, όσο και το συζυγικό σεξ ύστερα από τριάντα χρόνια έγγαμου βίου. Προφανώς υπάρχουν και εξαιρέσεις – κι επιτρέψτε μου να σταθώ μόνο σε δύο από τις πλέον αξιομνημόνευτες: στο 20ο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενωσης, όπου ο Νικίτα Χρουστσόφ, μπροστά στα έκπληκτα ματάκια εκατοντάδων συνέδρων, αποκάλυψε το αποκρουστικό πρόσωπο του Ιωσήφ Στάλιν και στο αλησμόνητο συνέδριο του ιρακινού Μπάαθ (θα σας γελάσω για το νούμερο), όπου ο Σαντάμ Χουσεΐν γράπωνε τους αντιφρονούντες συνέδρους και τους ξαπόστελνε εκτός αίθουσας «για τα περαιτέρω» (υπάρχει το σχετικό ανατριχιαστικό βίντεο στο YouTube). Μολονότι ολοφάνερα στερούμαι προφητικού χαρίσματος, κάτι μου λέει ότι το 14ο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας θα υπολείπεται σημαντικά εκείνων των συνεδρίων στον τομέα των εντυπώσεων.