Διαρκής αγώνας επιβίωσης μέσα σε καταιγιστικές ιστορικές αλλαγές

O Antoine ονομάστηκε από τη μητέρα του «καλότυχος» μόλις γεννήθηκε και αυτό το προσωνύμιο μοιάζει ειρωνικό αν αναλογιστούμε τα τραυματικά βιώματα που είχε από το 1898, όταν γεννήθηκε στην οθωμανική Θεσσαλονίκη, μέχρι τη μετανάστευσή του στην Αμερική το 1962. Αφετέρου, ίσως πράγματι να ήταν τυχερός, εφόσον κατάφερε να επιβιώσει από τον κατακλυσμό που σάρωσε τα Βαλκάνια και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Για την ιστορική έρευνα, η μαρτυρία του είναι εξαιρετικά πολύτιμη όχι μόνο γιατί μας άφησε τα απομνημονεύματά του αλλά και γιατί υιοθέτησε εξαρχής την κινηματογραφική γλώσσα για να καταγράψει την οικογενειακή του ζωή και όσα γίνονταν γύρω του. Με καταγωγή από την Ουγγαρία και τη Γαλλία, σε μια εποχή που οι εθνικές ταυτότητες δεν ήταν φονικές, καθολικός, παντρεμένος με Ελληνίδα, αποτελούσε ο ίδιος εξέχον παράδειγμα της πολυεθνοτικής αυτοκρατορίας. Ηταν μεγάλη και οδυνηρή η έκπληξή του όταν, μετά την κατάρρευση της αυτοκρατορίας, δεν είχε θέση στο τουρκικό εθνικό κράτος. Παρόλο που στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε πολεμήσει με τον αυστριακό στρατό ως σύμμαχος των Οθωμανών – ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του «τουρκόφιλο». Οπως γράφει, «είχα ελπίσει ότι θα τελειώναμε τις ζωές μας όπως τις αρχίσαμε, αλλά η καταιγίδα διέλυσε την οικογένειά μας. Τώρα, είμαστε άνθρωποι χωρίς πατρίδα και πρέπει να εγκαταλείψουμε τα πάντα. Πρέπει να μεταναστεύσουμε».