ΑΝΤΙΒΑΡΟ

Εσωτερικές τριβές με αιχμές ή ακόμη και ανοικτές διαμάχες στα κόμματα καταγράφονται από τότε που υπάρχουν κόμματα. Πολλές φορές οι αντιπαραθέσεις έχουν να κάνουν με το εσωκομματικό παιχνίδι εξουσίας, άλλες με ζητήματα γραμμής και τις ισορροπίες. Η ΝΔ το έχει ζήσει σχεδόν σε όλες τις φάσεις της ιστορίας της. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τον παρασκηνιακό πόλεμο του Μιλτιάδη Εβερτ στον Κώστα Μητσοτάκη ή τη μάχη του Κώστα Καραμανλή με τον Γιώργο Σουφλιά. Εάν η σύγκρουση έχει να κάνει με την κομματική εξουσία, η λύση έρχεται ακόμη και μέσα από διαγραφές. Στην περίπτωση του Αντώνη Σαμαρά, ωστόσο, είναι ξεκάθαρο ότι οι ενστάσεις του πρώην πρωθυπουργού δεν συνδέονται με ένα σχέδιο υπονόμευσης της θέσης και του ρόλου του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ο Σαμαράς δεν λέει κάτι διαφορετικό από όσα έλεγε σε όλη την πολιτική διαδρομή του, τόσο για τα εθνικά ζητήματα όσο και για τον χαρακτήρα της δεξιάς παράταξης. Αν σήμερα καταγράφονται με ηχηρότερο τρόπο, οφείλεται περισσότερο στη συγκυρία, που αλλάζει και την ιεράρχηση αυτών των ζητημάτων. Στη βάση αυτή, όμως, τα σήματα Σαμαρά ίσως και να διευκολύνουν τον Μητσοτάκη, αφού ένα αντίβαρο στα δεξιά είναι απαραίτητο την ώρα που η κεντρική κατεύθυνση δείχνει προς το κέντρο του πολιτικού χάρτη. Τα σχέδια διεύρυνσης μένουν στη μέση εάν υπάρχουν απώλειες από τις παλαιές δεξαμενές που δεν μπορούν να αναπληρωθούν.