Η ΔΙΑΣ, το ΑΤ Συντάγματος και ο Θεοδωρικάκος

Είναι πάντα αποκαλυπτικό όταν όσα περιγράφεις δημοσιογραφικά τα βιώσεις ως πολίτης. Χρόνιες παθογένειες, βαθιά ριζωμένα στερεότυπα, ιδεοληψίες. Ολα εκεί. Παρασκευή βράδυ, Πινδάρου. Σπασμένο το παράθυρο του αυτοκινήτου. Μετά το αρχικό σοκ, τα νεύρα και τη στενοχώρια, παρατηρώ τις αντιδράσεις. Κατ’ αρχάς, διαπιστώνω ότι αντιλαμβανόμαστε την εγκληματικότητα ως κάτι σύμφυτο με την ελληνική πραγματικότητα, υπομένοντάς τη σχεδόν μοιρολατρικά. Ουδείς εξεπλάγη που σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους, κάποιοι σπάνε 2-3 αυτοκίνητα και φεύγουν ανενόχλητοι. Αφώτιστοι δρόμοι, φόβος. Κλήση στην αστυνομία, σε χρόνο μηδέν φτάνει η Ομάδα ΔΙΑΣ. Οι μόνιμα στοχοποιημένοι «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» όχι μόνο ερευνούν, αλλά δεν φεύγουν μέχρι να βεβαιωθούν ότι εγώ και η άλλη κυρία της οποίας είχαν σπάσει το αυτοκίνητο είχαμε ηρεμήσει, νιώθαμε ασφαλείς και μπορούσαμε να επιστρέψουμε σπίτι. Πιτσιρικάδες που αντιδρούν φοβικά όταν σχολιάζουμε τη στοχοποίηση που δέχονται. «Σκεφτείτε ότι κάποιοι που μας στοχοποιούν έχουν διπλάσιο μηνιάτικο». Μετανιώνει με το που το λέει και επιστρέφει στα διαδικαστικά. Υποψιάζομαι τις αυστηρές οδηγίες που λαμβάνουν να μην πουν κάτι που δυνητικά μπορεί να προκαλέσει ή να θεωρηθεί μη politically correct. Παρόμοια αντιμετώπιση στο ΑΤ Συντάγματος. Θεσμικότητα και πραγματικό ενδιαφέρον. Νιώθω την ανάγκη να το εκφράσω, υποσυνείδητα αυτολογοκρίνομαι. «Δεν μπορεί να λες καλά λόγια για την αστυνομία, θα σε σκίσουν». Ριζωμένες ιδεοληψίες, χρόνιες παθογένειες, τραγικά λάθη κάποιων που τα πληρώνει το σύνολο. Στο μυαλό μου έρχονται εικόνες από το βίντεο στο Τμήμα Ομονοίας, όπου κάποιοι ασυνείδητοι χτυπούσαν μετανάστη ενώ τον ανέκριναν. Το βλέμμα μου αλλάζει, τους κοιτώ διαφορετικά.