Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο

Εχω από προχθές χανγκόβερ και τα βλέπω όλα διπλά. Με πέντε χιλιάδες υποψήφιους στην επικράτεια συν οι συγγενείς τους, οι φίλοι, οι κουμπάροι, οι συνάδελφοι, οι συμπέθεροι και οι κοντοχωριανοί, το «170.000» της συμμετοχής δεν μου φαίνεται και πολύ αλλά δεν φαντάζει και λίγο. Θα φτιάξω έναν πικρό καφέ μήπως ξελαμπικάρω και δω το κλάσμα ανεστραμμένο. Κι εγώ θα προτιμούσα νέτο σκέτο το όνομα ΠΑΣΟΚ αλλά η ρυμούλκα «ΚΙΝΑΛ» είναι ακόμη εδώ για να μου θυμίζει τα χρόνια του μεγάλου σουρσίματος. Το πρώτο συνθετικό είναι καταχρεωμένο πλην θρυλικό, το δεύτερο είναι ελεύθερο χρεών αλλά και ελεύθερο κάθε πολιτικού βάρους, σαν κάτι που μετεωρίζεται σαν το φτερό στον άνεμο. Η βαρύτητα, αυτό ήταν πάντοτε το βασικό έλλειμμα της πολιτικής ζωής εν Ελλάδι αλλά -πλην της επάρατης Δεξιάς και του βαλσαμωμένου ΚΚΕ – ποιος κατάλαβε την ανάγκη για σοβαρούς κομματικούς οργανισμούς που λειτουργούν μέσα σε κάθε συνθήκη, με την οργανική υποχρέωση συν τω χρόνω να εξελίσσονται όχι εις βάρος της φυσιογνωμίας τους αλλά υπέρ της;