Φιλανθρωπικός ρατσισμός

Δευτέρα μεσημέρι έξω από το πολυκατάστημα της Πανεπιστημίου θα ήταν μια τυπική πρώτη ημέρα μιας εβδομάδας του Μαΐου, με τους διερχομένους να ελέγχουν μηνύματα στα κινητά τους, νεαρές εργαζόμενες να κάνουν διάλειμμα για τσιγάρο, θαμώνες του γωνιακού chic καφέ να ατμίζουν το ηλεκτρονικό τους αξεσουάρ καπνού καθήμενοι στα στρωμένα με λευκό τραπεζομάντιλο έξω τραπέζια. Ως συνήθως εκείνη την ώρα θα περπατούσαν στο πεζοδρόμιο κάποιοι και κάποιες που εργάζονται σε θέσεις της νέου τύπου οικονομίας έχοντας ελεύθερο χρόνο για να απολαύσουν ένα σνακ πρωτεΐνης κάτω από τον ήλιο στο κέντρο της πόλης που πλέον δεν ανήκει στους κατοίκους της αλλά στους τουρίστες της. Ολοι και όλα θα ήταν τυπικά εντάξει επιτελώντας τον ρόλο τους ώστε ο ρυθμός του μεσημεριού έξω από το πολυκατάστημα της Πανεπιστημίου να κυλήσει ρολόι. Μία μόνο παραφωνία αν ακουγόταν, θα αναστάτωνε τη ροή της ημέρας στη διάρκεια της οποίας καθένας, καθεμία, καθένα έχει συνείδηση της μοναδικότητάς του, των προβλημάτων της ύπαρξής του, των αιτίων που εκείνη ακριβώς τη στιγμή γελά και χαίρεται, θυμώνει και μουτρώνει, βυθίζεται και χάνεται στο κάτι της προσωπικής του αβύσσου.