Εναλλακτική

Ενα τέτοιο, εμφανώς ποθητό από τον ΣΥΡΙΖΑ, συλλογικό συναίσθημα προκαλείται – όπως επισημαίνεται στη βιβλιογραφία των κοινωνικών επιστημών, και γνωρίζουν εμπειρικά οι μπαρουτοκαπνισμένοι επαγγελματίες της πολιτικής – κυρίως από οικονομικές αιτίες. Ο υψηλότερος πληθωρισμός της τελευταίας 28ετίας σε συνδυασμό με τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού, οι οποίοι παραμένουν διπλάσιοι από τους περσινούς ακόμη και μετά τις κρατικές επιδοτήσεις, του προσφέρουν το αντικυβερνητικό αφήγημα που μόνος του δυσκολεύεται να γράψει. Αν μάλιστα ο παφλασμός των κυμάτων ανατιμήσεων γίνει ατέρμονος – εξέλιξη για την οποία ανησυχούν αναλυτές, σε αντίθεση με κυβερνητικούς παράγοντες που μιλούν κατ’ ίδιαν για αποκλιμάκωση των πληθωριστικών πιέσεων από τον Ιούλιο -, δεν αποκλείεται να αυξηθούν και τα αφτιά που ακούνε τις αντιπολιτευτικές κορόνες χωρίς να ενοχλούνται από τα ντεσιμπέλ του λαϊκισμού. Για τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς, λοιπόν, το 2022 μοιάζει πλέον με το 2012. Ωστόσο, οι δυο χρονιές διαφέρουν πολιτικά. Πώς; Η εναλλακτική που προτείνει φέτος η Κουμουνδούρου δεν είναι αδοκίμαστη. Ή για να το πούμε στη διάλεκτό της: δεν υπάρχει ελπίδα για να έρθει.