Επανάληψη

Αυτό που βλέπει «τούτες τις μέρες στην ελληνική κοινωνία» έχει να το ξαναδεί από την περίοδο του 2012, είπε ο Αλέξης Τσίπρας. «Μπορεί», συνέχισε, «η αγανάκτηση και η οργή να μην είναι όπως τότε που εκδηλωνόταν σε κινητοποιήσεις, είναι μια βουβή, από ό,τι φαίνεται, οργή και αγανάκτηση. Αλλά είναι συσσωρευμένη». Η επιστροφή στο συριζαϊκό annus mirabilis – τη χρονιά, δηλαδή, που το κόμμα εκτοξεύτηκε από το πολιτικό περιθώριο στη δεύτερη θέση του δικομματισμού, μόλις δύο μονάδες κάτω από την πρώτη ΝΔ, κι άνοιξε έτσι τον δρόμο για το νούμερο 19 της Ηρώδου Αττικού – ερμηνεύεται από τα εισαγωγικά κιόλας κεφάλαια της πολιτικής ψυχολογίας. Η προσδοκία μιας επανάληψης του ένδοξου κομματικού παρελθόντος, άλλωστε, δεν απουσίασε ποτέ από τη ρητορική της δεύτερης φοράς στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σήμερα, όμως, η επίκληση των περασμένων αριστερών μεγαλείων δεν δείχνει τόσο παράταιρη όσο πέρυσι. Δεν δείχνει επειδή διακρίνονται ορισμένες προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός ρεύματος αγανάκτησης σαν εκείνο που φαντασιώνονται να καβαλήσουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.