Προϋποθέσεις επιβίωσης στο παγκόσμιο χάος

Καθώς όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά, από άφρονα πυρηνική αναμέτρηση μέχρι παγκόσμια επισιτιστική κρίση (το πρώτο μάλλον απίθανο, το δεύτερο μάλλον βέβαιο), η προσαρμογή της σκέψης των κοινωνιών είναι κορυφαίο ζήτημα. Μια μικρή μάλιστα χώρα, όπως η Ελλάδα, πρέπει να λειτουργεί ως Προμηθέας, διότι κινούμεθα πλέον σε εποχή όπου οι Επιμηθείς είναι αυστηρώς ακατάλληλοι. Δύο είναι οι κύριοι άξονες μιας προληπτικής πολιτικής: η εθνική άμυνα και η διατροφική ασφάλεια. Το πρώτο σημαίνει πολύ περισσότερα από την υλικοτεχνική ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων: σημαίνει ψυχική και υλική προετοιμασία του πληθυσμού για παρατεταμένες συνθήκες αστάθειας, πολλαπλών και διασταυρούμενων γεωπολιτικών κρίσεων, όξυνσης του αναθεωρητισμού και του εθνικισμού, υβριδικές συγκρούσεις και εξασθένηση των παραδοσιακών συμμαχικών δικτύων προστασίας. Το μοντέλο Ισραήλ είναι ένα καλό παράδειγμα προς μίμηση, προσαρμοζόμενο στις ελληνικές γεωστρατηγικές συνθήκες. Η διατροφική ασφάλεια είναι εξίσου σημαντική, διότι μη επάρκεια πόρων επιβίωσης σημαίνει ανθρωπιστική τραγωδία, αποδόμηση του κρατικού μηχανισμού και χάος. Τις τελευταίες δεκαετίες η ελληνική οικονομία κινήθηκε με ασύγγνωστη επιπολαιότητα στην κατεύθυνση της υπερδιόγκωσης του τριτογενούς τομέα, την παρασιτοποίηση και τον εξωτερικό δανεισμό. Η παλιννόστηση του πληθυσμού στον πρωτογενή και στον δευτερογενή τομέα είναι εξαιρετικά δυσχερής, διότι γενεές ολόκληρες δεν έχουν κάν βιωματική εικόνα της αγροτικής ή εργατικής πραγματικότητας και ανατράφηκαν με την προοπτική πτυχίο-διορισμός στο Δημόσιο (εσχάτως και μετανάστευση στην Ευρώπη).