Το 1992, π.χ., η χώρα αγόρασε 64 μαχητικά αεροπλάνα από την Αμερική. Τρία χρόνια αργότερα μπήκε στην ΕΕ, όχι μόνο για οικονομικούς λόγους αλλά και γιατί η συμμετοχή στο κλαμπ κρίθηκε συμφέρουσα με όρους ασφάλειας – ενώ έκτοτε κάθε κυβέρνησή της εξέτασε το ενδεχόμενο μιας ένταξης στο ΝΑΤΟ. Οι ένοπλες δυνάμεις της αριθμούν 280.000 στρατιώτες και 900.000 εφέδρους παρότι ο πληθυσμός της είναι μόλις 5,5 εκατ. Η ουδετερότητα, λοιπόν, δεν ήταν για τους Φινλανδούς ζήτημα ιδεολογίας ή ταυτότητας, όπως για τους Σουηδούς – οι οποίοι τη δεκαετία του 1990 ασχολούνταν με την αποστρατιωτικοποίησή τους κι αναπολούσαν την ισχύ τους ως διεθνείς διαμεσολαβητές τα προηγούμενα είκοσι χρόνια. Ηταν θέμα επιβίωσης μετά τη «φιλική συμφωνία» που τους επέβαλε η Σοβιετική Ενωση το 1948. Η γρήγορη αναδρομή στην πρόσφατη ιστορία του βορειοευρωπαϊκού κράτους θα μπορούσε να έχει αξία και σε μεσογειακό πλαίσιο. Θα μπορούσε αν η μελέτη της βοηθούσε τους εγχώριους ουδετεριστές να κατανοήσουν πως οι πραγματικές συνθήκες διαφέρουν απ’ τη θεωρία. Στις πρώτες μέχρι κι οι ουδέτεροι διαλέγουν πλευρά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή