Αν διανύσαμε μια εποχή που σωστά ο Εμανουέλ Μακρόν περιέγραψε το ΝΑΤΟ ως «εγκεφαλικά νεκρό» ή που η Συμμαχία μετεωριζόταν στρατηγικά, από τις 24 Φεβρουαρίου έχει ανατείλει μια άλλη περίοδος με εντελώς νέα δεδομένα. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν είχε και έχει μόνο την αναθεωρητική όψη ή τη νέα ναρκοθέτηση του Διεθνούς Δικαίου, παράλληλα προφανώς με τη φρικτή της διάσταση στο ανθρωπιστικό σκέλος.

Είχε και τον νέο αναπροσανατολισμό του ΝΑΤΟ. Και μια απρόσμενη δυνητική διεύρυνσή του. Τελευταίο παράδειγμα είναι η Φινλανδία. Η ηγεσία της χώρας εξεδήλωσε το ενδιαφέρον για οργανική ένταξη στο ΝΑΤΟ.

Και αυτό είναι μια ιστορική εξέλιξη, αφού και νέες παραμέτρους διαμορφώνει στη νέα γεωπολιτική ρευστότητα, αλλά και επειδή επιβεβαιώνει πως η καλύτερη ανανέωση του ΝΑΤΟ είναι οι νέες εντάξεις χωρών, ενώ αντίστροφα η θωράκιση χωρών περνάει μέσα από την ισχυροποίηση της Συμμαχίας.

Μια νέα σχέση ή αλληλεπίδραση που στέλνει και ένα σήμα σε κάθε λογής αναθεωρητικές τάσεις χωρών ή σε κράτη και ηγεσίες που έχουν στον νου τους μια βίαιη επαναχάραξη των συνόρων. Το ΝΑΤΟ έχει ένα κεκτημένο πείρας, αλλά και δεξιοτήτων ως αμυντική ή και σταθεροποιητική συμμαχία και πλέον αυτό ενοποιεί και όλες τις νέες χώρες που υπάγονται στο άρμα της ισχύος του.

Η ήττα Πούτιν έγκειται στο γεγονός πως ο ρώσος πρόεδρος προκάλεσε έναν επιθετικό πόλεμο για ακριβώς τον αντίθετο λόγο από όσα γράφουμε παραπάνω.