«Ακόμα κι αν φύγεις»

Είπα, γι’ άλλη μια φορά να βάλω σε τάξη τα βιβλία μου που με τον καιρό δεν χωράνε πια ούτε στη βιβλιοθήκη ούτε σε τραπέζια, σε κομοδίνα και μοκέτες. Εχουν αρχίσει πια να περπατάνε, μερικά έχουν βγει και στη βεράντα, κείτονται κάτω απ’ τις μπουκαμβίλιες. Εβαλα και το ραδιόφωνο να παίζει για συντροφιά. Μαύρη συντροφιά. Τι το ‘θελα; Κι έτσι όπως κοίταγα ένα εξώφυλλο φθαρμένο απ’ τον χρόνο, να το κρατήσω; Να το χαρίσω; Ακούω μια φωνή να τραγουδάει «Πεταλούδες εκτρέφω, με αίμα παλιών καημών». Δεν είχα πενθήσει τη Μαριανίνα, έκανα πάλι, ό,τι κάνω όταν κάτι είναι πολύ για να το αντέξω. Λέω δεν συνέβη. Εβλεπα ό,τι γραφόταν γι’ αυτήν αλλά δεν το διάβαζα. Αφού δεν συνέβη, πώς να το διαβάσω;