Η σκηνή είναι οικεία: Εδώ και χρόνια πανεπιστημιακοί χώροι και αίθουσες σε διάφορα κτίρια είναι «κατειλημμένες» από «συλλογικότητες» και ομάδες ατόμων των οποίων η παρεπιδημία στους πανεπιστημιακούς χώρους παραμένει νεφελώδης. Αυτοπροσδιορίζονται με όποιον τρόπο θέλουν αλλά οι δράσεις τους παραπέμπουν σε αυτοπροσδιοριζόμενους Ροβιεσπερίσκους της «προόδου», της «ελευθερίας» και της «επανάστασης» (του τίποτα), που όποτε καλούνται από το «καθήκον» εξέρχονται, των υπογείων στοών τους, σαν τερμίτες μετά από βροχή, και «αγωνίζονται» για τη «Δημοκρατία» και το δικαίωμα… για οτιδήποτε.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή