«Σχέδιο για την ελληνική οικονομία». Ή «πρόγραμμα κόμματος». Παλιότερα ήταν μόδα το «πενταετές σχέδιο ανάπτυξης» ή το «πεντάχρονο πλάνο» – αναλόγως το πολιτικό στρατόπεδο. Πόσες κρίσεις χωράει ένα διάστημα τεσσάρων ή πέντε κοινοβουλευτικών χρόνων; Και τι σχέδιο, τι πρόβλεψη, αλλά και τι είδους πολιτική δυνατότητα έχει μια χώρα να συνθέσει τις αναπτυξιακές της επιθυμίες, να δηλώσει, πολύ περισσότερο να σχεδιάσει πού θέλει να πάει; Η ακαριαία αλλαγή κατεύθυνσης της διεθνούς οικονομίας δεν εμφανίστηκε βέβαια τώρα με το Ουκρανικό. Η πανδημία, επίσης, ανακαθόρισε οικονομίες και απολαύσεις, ανασυγκρότησε νομικά πλαίσια, δικαιώματα, άλλαξε κλίμακες στις ανθρώπινες και πολιτικές σχέσεις. Και η κρίση χρέους του 2010, της Ελλάδας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών επίσης άλλαξε τα πάντα, ακόμα και τις απεικονίσεις, τη φήμη των χωρών και ίσως την αυτοεκτίμηση των κατοίκων. Αλλά και η προγενέστερη κρίση που εισήγαγε η επιπόλαιη χρηματιστηριοποίηση της (αβαθούς) ελληνικής οικονομίας, η φούσκα των ακινήτων, η συνακόλουθη τραπεζική κρίση της δεκαετίας του 2000. Ολα άλλαζαν τις ράγες του τρένου. Ξαφνικά βρισκόσουν στο Λιανοκλάδι ενώ είχες ξεκινήσει για την Κόρινθο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή