Γεννήθηκα στη δικτατορία του Μεταξά, έζησα την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τις εξορίες συμπολιτών με άλλες ιδέες από τις επίσημες στρεβλές, στα 37 μου φόρεσα το χακί στην κωμικοτραγική επιστράτευση του 1974, μπήκα ως δάσκαλος στο Πολυτεχνείο για να φυγαδεύσω μαθητές μου που μετείχαν στην εξέγερση και αντιμετώπιζαν το τανκ που σημάδευε την πύλη και είχα μαθητές στρατιώτες που βρέθηκαν απέναντι από συμμαθητές τους. Βρέθηκαν, όμως, στη ζωή μου θαρραλέοι δάσκαλοι που δίδαξαν ήθος εν πρώτοις και μας μπόλιασαν με ιδέες βαθιά δημοκρατικές, όχι ρητορείες και κορώνες, αλλά αισθήματα αλληλεγγύης και ανοχής. Και ως δάσκαλος αργότερα, πάλι στις δύσκολες εποχές λογοκρισίας και δικτατορίας εσωτερικά, τιμωρητικά εσωτερικός εξόριστος, αφού στάλθηκα δυσμενώς σε μια ελληνική επαρχιακή πόλη, απ’ όπου έφυγα, έχοντας κερδίσει την αγάπη των μαθητών μου που συνεχίζεται ακόμη και σήμερα που όλοι έχουν παιδιά κι εγγόνια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή