Ελληνική Δεξιά – γαλλική Αριστερά

Παρίσι – Αθήνα, όπως λέμε Δεξιά – Αριστερά. Ο,τι στη μετεκλογική Γαλλία δοκιμάζεται ως εφαρμοσμένη πολιτική, στην προεκλογική Ελλάδα διατυπώνεται ως θεωρητική αναζήτηση γύρω από τα «αρχαία», υπαρξιακά ερωτήματα της πολιτικής: Εχει ακόμη νόημα η διάκριση Δεξιά – Αριστερά ή είναι πια ξεπερασμένη; Και ποια διαχωριστική γραμμή θα μπορούσε να την υποκαταστήσει; Λαϊκισμός – υπευθυνότητα; Πρόοδος – συντήρηση; Συστημικότητα – αντισυστημικότητα; Κι αν η χώρα «πρέπει να κυβερνιέται από το Κέντρο», όπως είπε ο Ευάγγελος Βενιζέλος και συμφώνησε μαζί του και ο Πρωθυπουργός, τι προσδιορίζει το Κέντρο; Και τι πρέπει να κάνει ένα κόμμα εξουσίας όπως η ΝΔ για να το κατακτήσει; Να μας πείσει ότι «δεν είναι πια το συντηρητικό κόμμα που θυμόμαστε», όπως λέει ο Μητσοτάκης, ή να υψώσει δεξιά σημαία, αφού «Κεντροδεξιά χωρίς Δεξιά δεν υπάρχει», όπως πιστεύει ο Σαμαράς; Κι από την άλλη πλευρά της διαχωριστικής γραμμής, που όλο καταργείται κι όλο ανασταίνεται («όποιος λέει ότι δεν έχουν πια νόημα οι ταμπέλες Αριστερά και Δεξιά, απλώς είναι δεξιός», λέει ένας παλιός επίσης αφορισμός) τι πρέπει να κάνουν οι δυνάμεις της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς; Να υψώσουν «αριστερή σημαία» ή να διεκδικήσουν την ηγεμονία στον επίδικο κεντρώο χώρο; Και πώς;