Να ΄τα τα πουλάκια μου!

Υπήρχε μια τιμιότητα στον κόσμο των αγοριών της εποχής μου. Κρατούσαν για εντελώς μεταξύ τους ορισμένα πράγματα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν καταλαβαίναμε από τα συμφραζόμενα. Από τα γέλια, από τα επαναλαμβανόμενα κλισέ, από την έξαψη, από την αθώα καφρίλα κυρίως, που δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια καλά καμουφλαρισμένη σεξουαλική υστερία. Τι νομίζετε; Ασφαλώς και υστερίζονται οι άντρες, κι ας λένε ό,τι θέλουν τα βιβλία της ψυχολογίας. Το πάνδημο πένθος για τον Γκουσγκούνη είχε κι αυτό τα ίδια χαρακτηριστικά, γιατί έτσι πρέπει να κάνει κάθε γενιά. Να κατευοδώνει με κανονιοβολισμούς την άσφαιρη νιότη της. Αναρωτιέμαι αν έχουμε κι εμείς οι γυναίκες κάτι παρόμοιο, ή μάλλον γιατί δεν έχουμε. Ολο και κάτι πήγε να κάνει το «Sex and the City» αλλά έβγαλε κόκκινη κάρτα η Κιμ Κατράλ. Κάτι είχε ξεκινήσει η Μπριζίτ Μπαρντό αλλά τελικά επωφελήθηκαν απ’ αυτό τα ζώα και ο Ζαν Μαρί Λεπέν. Κάτι και η Μέριλιν αλλά στο τέλος την έβγαλαν από το σπίτι τέσσερις, όλοι τους πράκτορες του FBI. Κάτι είχε πάει να κάνει και η Εμμανουέλλα, αλλά σήμερα βλέπεται περίπου σαν πρόταση του Trip advisor για ακρογιαλιές δειλινά. Κορίτσι ξένο, μόνο, ψάχνει.