Οσο δεν αντιδρούμε σε ενδείξεις

Καθώς η λίστα των γυναικών που βρήκαν βασανιστικό θάνατο από το χέρι του άνδρα που είχαν επιλέξει ως συμ-βίο συμπληρώνεται από ακόμα ένα όνομα, αυτό της Αΐντα, ένα «γιατί» προκύπτει αυθόρμητα. Είναι μεμονωμένες περιπτώσεις που η επικαιρότητα διογκώνει; Είναι κάτι που αφορά συγκεκριμένο προφίλ ζευγαριών; Υπάρχουν ενδείξεις που αν είχαν πέσει στην αντίληψη κάποιου, ίσως να είχε μπορέσει να αποτραπεί το έγκλημα; Είναι φαινόμενο της εποχής ή διαχρονικό; Και, εφόσον πλέον το αναγνωρίζουμε όλοι ως πρόβλημα και θέλουμε να εκλείψει, γιατί κάθε φορά τα γεγονότα μας προλαβαίνουν; Οι γυναίκες που το τελευταίο διάστημα θανατώθηκαν από τον σύντροφό τους, ήταν γυναίκες αυτοδημιούργητες, σύγχρονες, ανεξάρτητες, με μόρφωση, φιλόδοξες, από οικογένειες λειτουργικές. Γυναίκες που γνωρίζουν τα δικαιώματά τους. Που δεν ανέχονται τη βία στις άλλες γυναίκες. Γυναίκες με επιθυμία η σχέση τους να ριζώσει. Γυναίκες που, ακόμα και αν είχαν πληροφορίες για παλαιότερη βίαιη συμπεριφορά του συντρόφου τους, ήλπιζαν ως την τελευταία στιγμή να μπορέσουν να «βγάλουν» την καλή του πλευρά, αυτή που είχαν ζήσει στην αρχή της γνωριμίας τους. Και έτσι, μεταμόρφωναν τη ζήλια σε ενδιαφέρον, την πρώτη πράξη βίας σε «φυσιολογική ανδρική πράξη» και το «συγγνώμη, δεν θα το ξανακάνω», σε μια κακιά στιγμή, δίνοντας άλλη μια ευκαιρία σε έναν άνδρα που είχε ανδρωθεί σε ένα πλαίσιο που του έμαθε ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και όλα να του συγχωρούνται. Εν αντιθέσει με τη γυναίκα που μεγάλωνε μαθαίνοντας να συγχωρεί και να ανέχεται.