Ο συνεχιζόμενος πόλεμος στην Ουκρανία προσέφερε πράγματι στην Τουρκία την ευκαιρία, εκτός από τη δικαιολόγηση της μη συμμετοχής της στις κυρώσεις της Δύσης, να εκμεταλλευτεί τόσο τη σημαντική γεωπολιτική της θέση όσο και τη στενή σχέση της και με τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές προκειμένου να «πουλήσει» στη Δύση, κυρίως στις ΗΠΑ, υπηρεσίες διαμεσολάβησης στην προοπτική τερματισμού του πολέμου. Ετσι και στο πλαίσιο μιας «συναλλακτικής λογικής» επιχειρήθηκε η ανταλλαγή του (δυνητικού) διαμεσολαβητικού ρόλου της Τουρκίας με την έγκριση της αγοράς από τις ΗΠΑ (μετά την αποπομπή της Τουρκίας από τη συμπαραγωγή των F-35) 40 F-16 Viper και ο εκσυγχρονισμός άλλων 80 F-16 καθώς και η άρση των κυρώσεων που επιβλήθηκαν από την αμερικανική κυβέρνηση στο πλαίσιο της νομοθεσίας CAATSA. O «εν δυνάμει» διαμεσολαβητικός ρόλος της Τουρκίας την έχει πράγματι – τουλάχιστον προσώρας – καταστήσει έναν «χρήσιμο εταίρο» τόσο έναντι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ (τη συνοχή του οποίου η Τουρκία έχει σοβαρά κλονίσει λόγω της αγοράς του ρωσικού πυραυλικού συστήματος S-400) όσο και έναντι πολλών κρατών – μελών της ΕΕ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή