Βία στα ΑΕΙ: το ελληνικό παράδοξο

Μια φίλη που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της φοιτητικής της ζωής σε γερμανικό έδαφος μου εξηγούσε πρόσφατα πώς αντιμετώπισε η αστυνομία της χώρας κατάληψη αναρχικών σε πανεπιστημιακό έδαφος, προ 30ετίας: άφησε τους αναρχικούς καταληψίες στο κτίριο που κατέλαβαν, δεν έκανε καμία απολύτως επέμβαση, αλλά έφερε τρία επανδρωμένα λεωφορεία της και απέκλεισε όλες τις εισόδους ή εξόδους του. Κανείς δεν έμπαινε ούτε έβγαινε σχεδόν για μία εβδομάδα. Οι καταληψίες πετούσαν πέτρες στους αστυνομικούς, τους έβριζαν, αλλά εκείνοι δεν αντιδρούσαν. Τελικά, έμειναν χωρίς φαγητό, χωρίς νερό, χωρίς προμήθειες. Η κοινωνία γύρω δεν τους υποστήριξε γιατί η βία είχε σβήσει από τις ανοχές τους και το γεγονός έσβηνε σιγά σιγά από τις μνήμες τους… Πιο πολύ, περιέργεια τους προκαλούσαν οι εικόνες που έβλεπαν καθημερινά. Οι καταληψίες βγήκαν μόνοι τους λίγες ημέρες μετά και φυσικά συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στη φυλακή. Το περιστατικό δεν επαναλήφθηκε. Οι πολίτες γύρω τους ήταν τυφλοί και κουφοί μπροστά σε τέτοια φαινόμενα. Ούτε τα υποστήριζαν, ούτε καν ήθελαν να τα ακούνε.