Γιατί το κάνεις;

Οταν η ζωή σε πάει πιο πέρα από εκεί που μπορούσε να φτάσει η ματιά σου, τότε είσαι ευλογημένος ή τυχερός, πείτε το όπως θέλετε. Ο Αλέξης Τσίπρας ανήκει σε αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων. Ναι βέβαια, είχε την τύχη των αστακών στην κουζίνα του Τιτανικού, αλλά και ο ίδιος πήρε την πάσα και έβαλε καλάθι πίσω από το κέντρο του γηπέδου. Πάρτε τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Στα 20 του θα μπορούσε να περιγράψει το σενάριο της ζωής του περίπου όπως εξελίχθηκε. Ταγμένος, προορισμένος για να φτάσει ψηλά, υποχρεωμένος να αξιοποιήσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του. Ο Τσίπρας έζησε πολύ πιο ανέμελη νιότη. Λίγο Πανεπιστήμιο, πολλές παρέες, κόμμα και σφηνάκια. Μια χαρά. Στα τριάντα του δεν μπορούσε να διανοηθεί τι θα έκανε στα σαράντα του. Και ένα πρωί ξύπνησε πρωθυπουργός. Πήρε τη χώρα στα χέρια του, στάθηκε δίπλα στους ισχυρούς του κόσμου. Δεν είναι λίγο τη μία μέρα να είσαι σε ταβέρνα στην Καισαριανή και την επομένη στον Λευκό Οίκο και στο Κρεμλίνο. Κοιτιέσαι στον καθρέφτη και χαστουκίζεις τον εαυτό σου. Τον συγχαίρεις. Και πολύ καλά κάνεις. Του αξίζει.