Γιουροβίζιον, περηφάνια και προκατάληψη

Κάθε χρόνο, γύρω στα μέσα Μαΐου, επικαιροποιείται ένας πολύ σίγουρος τρόπος για να δηλώσεις ότι εσύ είσαι από «άλλο υλικό», δεν έχεις σχέση με το «αγριεμένο πλήθος» και την τρε μπανάλ αισθητική του. Δηλώνεις περισπούδαστα, περίτρανα και μεγαλοφώνως (τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι οι, κατά φαντασία, ντουντούκες της εποχής μας) ότι εσύ δεν αντέχεις αυτό το ευτελές πανηγυράκι της Γιουροβίζιον, ξεπερνά τα όρια και τις ανοχές σου, το προσπερνάς, τινάζεις πίσω τα μαλλιά σου (ανεξαρτήτως φαλάκρας ή αραίωσης) και τραβάς ντουγρού για το Σουσουδιστάν που έχεις δηλώσει ως τόπο μόνιμης κατοικίας. Ναι, εντάξει, υπάρχουν άνθρωποι που όντως δεν βλέπουν Γιουροβίζιον διότι βαριούνται, έχουν αδυναμία συγκέντρωσης, αγχώνονται με τις ψηφοφορίες ή δεν τους αρέσει αυτού του είδους η μουσική (που δεν πρόκειται περί συγκεκριμένου «είδους» αφού ο όρος «γιουροβιζιονικό τραγούδι» έχει πάψει να υφίσταται από τότε που κέρδισαν οι Lordi). Αυτοί όμως δεν έχουν την ανάγκη να το διαλαλήσουν ή να περιφέρονται, διαδικτυακά, από προφίλ σε προφίλ εκφράζοντας τον ελιτίστικο – λέμε τώρα – αποτροπιασμό τους. Προχωρημένη άνοιξη είναι, λοκντάουν δεν έχουμε, βγαίνουν μια ωραία βόλτα, πίνουν καμιά μπιρίτσα κι από ‘δω παν’ κι οι άλλοι.