Ενας έφηβος 14 ετών κρεμάστηκε με τη ζώνη του από το κρεβάτι του. Σύμφωνα με τα μέχρι τώρα στοιχεία, αυτοκτόνησε για να σωθεί από εκείνους που τον κορόιδευαν, τον χτυπούσαν και τον έβριζαν κάθε μέρα στο σχολείο του. Η αυτοχειρία του αποτελεί απόδειξη της συλλογικής μας αδυναμίας να δώσουμε λύσεις – ως κοινωνία αλλά και ως πολιτεία – στη μεγάλη μάστιγα του μπούλινγκ.

Στη θέση του θα μπορούσε να βρεθεί οποιοδήποτε παιδί, μικρότερης ή μεγαλύτερης ηλικίας. Θα μπορούσε επειδή δεν έχουμε φροντίσει να δημιουργήσουμε το πλέγμα γραπτών και άγραφων κανόνων, καθώς και δημόσιων υπηρεσιών, που αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά – και οπωσδήποτε πολύ πριν γραφτεί ένα τραγικό φινάλε σε κάθε μεμονωμένη ιστορία κακοποίησης – τέτοια φαινόμενα.

Είναι απόλυτα αναγκαίο να στρέψουμε όλη μας την προσοχή σε οποιοδήποτε περιστατικό θυμίζει όσα έγιναν στον Κολωνό. Γονείς, δάσκαλοι, δομές και κράτος οφείλουν να πάψουν να κλείνουν τα αφτιά στις κραυγές αγωνίας που βγάζουν τα παιδιά τα οποία πέφτουν θύματα ψυχολογικής ή σωματικής βίας από συμμαθητές τους.

Δυστυχώς, ο σχολικός εκφοβισμός έχει γίνει πλέον αναπόσπαστο μέρος της μαθητικής καθημερινότητας. Γι’ αυτό, εκτός από την ψυχολογική υποστήριξη αυτών που τον υφίστανται, πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά και τους τρόπους με τους οποίους θα σωφρονιστούν οι θύτες. Ακόμη κι όσοι είναι απλά τρίτοι παρατηρητές πρέπει να ενθαρρυνθούν να μιλούν και να καταγγέλλουν κακοποιητικές συμπεριφορές. Το μπούλινγκ μάς αφορά όλους.